«اعترافات هولناک لاک‌پشت مرده» نوشته مرتضی برزگر تابوشکنی ادبیات در قامت ستایش یک عادت است. عادت آقا ضیا داستان، به همسرش کانی. برزگر نه فانتزی نوشته و نه سورئال وقایع را به نگارش درآورده است؛ بلکه از زاویه‌ای داستان ابداً جذاب خود را روایت می‌کند که تا انتها خواننده را تسلیم به هیچ می‌کند. بازی با کلمات و نشان دادن شوخ طبعی قهرمان، راوی، قصه چیزی به اندیشه نامفهوم مؤلف اضافه نکرده است. در آخر قصه نیز خواننده متوجه نمی‌شود بالاخره ضیا همسر خود را دوست داشته یا نه که آن‌گونه بر سر مزارش همه آنچه را قصه است به‌یاد می‌آورد. کل این داستان را می‌توان در این جمله خلاصه کرد: من عاشق زنی شدم که به اجبار با او ازدواج کردم، نه اشتباه می‌گویم، زندگی با او و همه نقاط ضعفش عادت من شده و مرگ او تأثیر غریبی بر زندگی‌ام گذاشته. تعریف راوی که به قول خودش در چاکرای مؤلف نیز نشسته از خانواده همسرش، مانی، ستی‌خان، مادر زن گیج و حافظه از دست داده‌اش و... چیزی بر داستان نمی‌افزاید. آن‌چه من به شخصه از داستان انتظار داشتم پرداخت بیشتر به بخش آگاتا کریستی گونه آن بود. شک پلیس و پزشکی قانونی و... به قتل زن توسط شوهرش.

• چرا داستان؟

این کتاب را دوستی برای مطالعه به من داد و هنگام آغاز کردن آن جملات و طرز روایت داستان برایم خیلی جذاب و در عین حال عجیب بود. رفته رفته متوجه آن شدم که کتاب به غیر از گفتمان نامتعارف خود چیزی برای ارائه بیشتر به خواننده‌اش ندارد. اگرچه ما درمواجهه با آثار و مشخصاً آثار هنری تنها سلیقه‌مان را که به واسطه تجربه و احیاناً علم به دست می‌آید منتشر می‌کنیم و این هیچ تاثیری بر ارزش عمل مؤلف آن، چه کم و چه زیاد، ندارد؛ اما به طور مشخص این کتاب را هنگامی که در کنار آثاری چون: «خداحافظ گاری کوپر» رومن گاری، «مرگ قسطی» سلین، یا در مقایسه با نمونه ایرانی آن: «برج سکوت» حمیدرضا منایی، قرار می‌دهیم، داستان کوتاهی است که سعی کرده آنچه را آموخته تکرار کند اما موفق نبوده. این که نشر چشمه آن را منتشر کرده و به چاپ دوم و چندم رسیده ابداً مهم نیست چرا که فکر می‌کنم آن‌چه برای خواننده مهم می‌شود این است که چرا ضیا تا آن اندازه پای کانی مانده؟ چرا سارا را صیغه کرده؟ چرا نسترن او را دوست دارد؟ چرا تعریفش از زنان پرستار در ابتدای داستان آن اندازه عجیب است؟ چرا سوسنی که در جمع عزاداران به او چشمک می‌زند را آن‌قدر عجیب روایت می‌کند؟ و هزاران چرای دیگر که راوی، مشخصاً مؤلف، به آن پاسخ نمی‌دهد. البته می‌توان از این ماجرا چنین برداشت غیر مذکوری داشت که اجتماع و مشخصاً جامعه، موجب چنین وقایعی شده و قهرمان قصه برآیندی از محدودیت‌های اجتماعی است؛ اما این هیچ ربطی به قصه‌گویی و ساختار داستان‌پردازی ندارد. ما هنگامی که مدیوم داستان را برای ارائه نظر خود انتخاب می‌کنیم در حال ارائه یک فرم هنرمندانه به مخاطب هستیم در غیر این صورت می‌توانستیم یادداشتی با چند کلمه در روزنامه یا دیگر مدیوم‌های رسانه‌ای منتشر کنیم و نظر خود را ارائه دهیم.

• شوخی

این که قهرمان قصه تئاتری است و با فرهادی شوخی می‌کند و به همین واسطه همسرش، کانی را، دور می‌زند عنصری کلیشه‌ای و در عین حال اعصاب خوردکن است. تا کی ما باید برای نشان دادن روشن‌فکر بودن خودمان دست به دامان تئاتر و کتاب و فیلم شویم. البته این اُبژه‌ها ذات تفکر و احیاناً روشن‌فکری است اما تفکر بدون مطالعه و مطالعه بدون تفکر خطرناک‌ترین شیوه زندگی است. این دو ویژگی نمونه‌های بارزی از شخصیت داستان «اعترافات هولناک لاک‌پشت مرده» اند. آنچه این هویدا را در داستان مستتر می‌کند بعضی ارجاعاتی است که هیچ ربطی به قصه پیدا نمی‌کنند. مانند: آنیما و آنیموس در «بوف کور» هدایت که علاوه‌بر اشاره سطحی به آن که همراه با زبانی است نامفهوم که نه کمدی دارد و نه طنز، این باور را در خواننده ایجاد می‌کند که پس ما با یک داستان عمیق و روشن‌فکرانه مواجهیم. ایجاد چنین باوری در خواننده به واسطه داستانی سطحی اشتباه محض است. درواقع مؤلف درحال زدن تیر خلاص به مخاطب کمتر کتاب خوانده است. اخیراً «جوان خام» داستایوفسکی را برای مطالعه برگزیدم. در چند صفحه ثابت می‌کند که همچنان چیره‌دست‌ترین نویسنده جهان است. چه چیزی باعث می‌شود نویسندگان ایرانی به سمت پرداخت چنین داستان‌هایی بروند؟ این پرسش نیاز به یک پژوهش عمیق اجتماعی دارد و البته با آن که با بسیاری از نظرات و نقدهای فراستی زاویه دارم این نظرش را دوست دارم که می‌گوید: ما بیشتر به جامعه شناس نیاز داریم تا فیلسوف و روانشناس و.... «اعترافات هولناک لاک‌پشت مرده» صرفاً برای سرگرمی، خنده و به طور کلی وقت‌گذرانی گزینه مناسبی است.

«کوین کانروی» که بیشتر به خاطر صداپیشگی بتمن در سریال تلویزیونی بلندمدت «بتمن: مجموعه انیمیشن» شهرت داشت، پس از یک مبارزه کوتاه با سرطان در ۶۶ سالگی درگذشت.

«بتمن: مجموعه انیمیشن» در ابتدا برای ۸۵ قسمت از شبکه «Fox Kids» از سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵ به روی آنتن رفت و صدای عمیق و مجذوب‌کننده «کانروی» به عنوان صداپیشه شخصیت بتمن به طور گسترده‌ای مورد تحسین منتقدان و طرفداران کتاب‌های مصور قرار گرفت و بسیاری این صداپیشه و بازیگر را به عنوان بتمن می‌شناختند. این سریال همچنین بازی به یاد ماندنی «مارک همیل» در نقش جوکر همراه بود.

«مارک همیل» در بیانیه‌ای گفت: «کوین کامل بود و یکی از افراد مورد علاقه من در این سیاره بود و من او را مانند یک برادر دوست داشتم. او واقعاً به مردم اطراف خود اهمیت می‌داد و نجابت او در هر کاری که انجام می‌داد می‌درخشید. هر بار که او را می‌دیدم یا با او صحبت می‌کردم، روحیه‌ام بالا می‌رفت».

«کانروی» به خاطر صداپیشگی به جای بتمن به قدری محبوب بود که با این شخصیت در پروژه‌های دیگر کمپانی‌دی‌سی از جمله سری بازی‌های ویدیویی «بتمن: آرکهام» و «بی‌عدالتی» ادامه داد. او همچنین در فیلم‌های اصلی انیمیشن دنیای دی‌سی از جمله «بتمن: گاتهام نایت» (۲۰۰۸)، «سوپرمن/بتمن: دشمنان مردم» (۲۰۰۹)، «لیگ عدالت: عذاب» (۲۰۱۲)، «بتمن: شوخی قاتل» (۲۰۱۶) و «لیگ عدالت در برابر پنج مرگبار» (۲۰۱۹) ظاهر شد. انیمیشن «لیگ عدالت» ۲۰۱۹ آخرین اثری بود که «کوین کانروی» در آن در نقش بتمن صحبت کرد و جدیدترین بازی ویدیویی او در نقش بتمن هم «مولتی‌ورسز» محصول برادران وارنر است که اوایل سال جاری منتشر شد. منبع: ایسنا

مجموعه‌ای از ده‌ها اثر هنری از نقاشان معروف، متعلق به بنیانگذار کمپانی مایکروسافت در یک حراجی به قیمت ۱.۵ میلیارد دلار فروخته شد.

چندین اثر از «پل سزان»، «ونسان ون‌گوگ» و دیگر هنرمندان بزرگ در حراج بخشی از مجموعه عظیم نقاشی‌ها و مجسمه‌هایی که توسط «پل آلن» یکی از بنیانگذاران فقید مایکروسافت، گردآوری شده بود، ۱.۵ میلیارد دلار به فروش رفت.

طبق اعلام خانه حراج کریستیز در نیویورک، این بالاترین فروشی است که تا کنون در یک حراج هنری کسب شده است و عواید حاصله مطابق با خواسته‌های آلن که در سال ۲۰۱۸ درگذشت به اهداف بشردوستانه اهدا خواهد شد.

تعدادی از این آثار با شکستن رکوردهای قبلی فروش آثار این هنرمندان همراه بود و برخی دیگر نیز از قیمت‌های فروش برآوردشده توسط کریستیز فراتر رفتند.

در میان گران‌ترین آثار فروخته شده نقاشی رنگ روغن «مدل‌ها» اثر سال ۱۸۸۸ «ژرژ سورا» بود که با احتساب هزینه‌ها به فروش ۱۴۹.۲ میلیون دلاری رسید و یک رکورد برای فروش آثار این هنرمندی فرانسوی ثبت کرد.

نقاشی منظره رنگارنگ «کوه سنت ویکتور» اثر «پل سزان» که بین سال‌های ۱۸۸۸ تا ۱۸۹۰ خلق شده هم به قیمت ۱۳۷.۸ میلیون دلار فروخته شد که یک رکورد دیگر برای آثار این هنرمند بود. همچنین نقاشی اثر «گوستاو کلیمت» در سال ۱۹۰۳ با عنوان «جنگل توس»، ۱۰۴.۶ میلیون دلار فروخته شد.

از جمله دیگر آثار با فروش قابل توجه می‌توان به نقاشی «باغ میوه با سرو» اشاره کرد که با فروش ۱۱۷.۲ میلیون دلاری رکورد فروش آثار «ون گوگ» را جا به جا کرد. گران‌ترین اثر «ون گوگ» که پیش، از این در یک حراجی فروخته شد، «پرتره دکتر پل گاشه» (ژوئن ۱۸۹۰) بود که به قیمت ۸۳ میلیون دلار فروخته شد، اما این به سال ۱۹۹۰ برمی‌گردد و قیمت‌ها از آن زمان به‌طور قابل توجهی افزایش یافته است.

نقاشی سال ۱۸۹۹ رنگ روغن «پل گوگن» به نام «زایمان ۲» هم در حراجی مجموعه «پل آلن» به فروش ۱۰۵.۷ میلیون دلاری رسید.

نقاشی‌هایی از «جورجیا اوکیف»، «کلود مونه»، «دیوید هاکنی»، «اندرو وایت» و «پابلو پیکاسو» به همراه مجسمه‌هایی از «الکساندر کالدر» و «مکس ارنست» نیز در این حراجی فروخته شد.

منبع: ایرنا

ایرنا: فیلم سینمایی «وقت چیغ انار» در آخرین حضور بین‌المللی خود در جشنواره فیلم‌های آسیایی بارسلون موفق به دریافت جایزه شد. فیلم سینمایی «وقت چیغ انار» به کارگردانی گراناز موسوی در هجدهمین حضور بین المللی خود در بخش مسابقه اصلی دهمین جشنواره فیلم‌های آسیایی بارسلون جایزه بهترین فیلمنامه را دریافت کرد. این جشنواره در تاریخ ۴ تا ۱۵ آبان در شهر بارسلون اسپانیا برگزار شده است. «وقت چیغ انار» محصول مشترک افغانستان، استرالیا، ایران و هلند است و توسط گراناز موسوی، بهیر وردک و مرضیه وفامهر تهیه شده است. فیلم سینمایی «وقت چیغ انار» نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم کودک و نوجوان چهاردهمین دوره جوایز سینمای آسیا و پاسیفیک استرالیا بوده و از طرف کشور استرالیا نیز به عنوان نماینده این کشور در آکادمی اسکار حضور داشته است. عرضه و پخش بین المللی فیلم بر عهدهٔ محمد اطبایی (مستقل‌های ایرانی) است.

ایسنا: پانزدهمین دوره جوایزسینمایی آسیاپاسیفیک برندگان خود را در شاخه‌های مختلف معرفی کرد و سینمای ایران بر خلاف چند سال اخیر موفق به کسب جایزه‌ای نشد. دراین دوره از جوایز سالانه آسیاپاسیفیک، فیلم «قبل، حالا و سپس» ساخته «کامیلا آندینی» از اندونزی در نهایت جایزه بهترین فیلم را به خود اختصاص داد و «دیدی چو» هم برای فیلم «بازگشت به سئول» بهترین کارگردان نام گرفت. همچنین جایزه بهترین بازیگر (مرد و زن) جوایز آسیاپاسیفیک ۲۰۲۲ به «لی جئونگ-یون» برای فیلم «ادای احترام» رسید و«مقبول مبارک» هم برای فیلم «اتوبیوگرافی» برنده جایزه بهترین فیلمنامه شد. درپانزدهمین دوره جوایز سینمایی آسیاپاسیفیک، فیلم «شب، داخلی، دیوار» ساخته وحید جلیلوند دردوشاخه بهترین فیلمنامه (وحید جلیلوند) و بهترین بازیگر مرد (نوید محمد زاده) نامزد کسب جایزه بود ومستند«دختران نجار-دونوازی برای یک رؤیا» ساخته آزاده بیزارگیتی هم در بخش بهترین مستند بلند، نامزد شده بود.